Ακάθιστος Ύμνος, Φώτη Θεοδωρακόπουλου

Τὸ ἀνά χείρας πόνημα περιέχει ἀναλυτικά καὶ μὲ κάθε δυνατήν ἀκρίβειαν, ἅπασαν τὴν ἀκολουθίαν τοὺ Ἀκαθίστου Ὕμνου, μὲ ὕλην ἀντιπροσωπεύουσαν τοὺς μεγάλους Μουσικοδιδασκάλους καὶ Μελωδούς, παλαιοὺς καὶ νεωτέρους. Πλούσιο σὲ περιεχόμενο, μὲ μεγάλη ποικιλία μουσικῶν γραμμῶν καὶ θέσεων, δέν ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὴν γνήσια ψαλτική παράδοση, ἔτσι ὅπως τὴν διεφύλαξε ἡ Ἁγιωτάτη ἡμῶν Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία. Ὁ κανόνας, ὁ οποῖος εἶναι ποίημα Ἰωσὴφ του Ὑμνογράφου (9ος αἰών) ἔχει ὡς μουσικό πρότυπο τὴν προφορική παράδοση Πέτρου Λαμπαδαρίου τού Πελοποννησίου (+ 1777) όπως τήν κατέγραψε ο μαθητής του Πέτρος ο Βυζάντιος ο Πρωτοψάλτης (+ 1808) καί συμπληρώθηκε από τόν Ἰωάννη Πρωτοψάλτη (+ 1866), καλλωπίστηκε σύμφωνα μὲ τὴν σύγχρονη περί τῆς μουσικῆς ἀντίληψιν κατ᾿ ἐπιλογὴν τοῦ ἐκδότου. Ἡ παροῦσα ἀκολουθία περιλαμβάνει τόσο τὸ ἀσματικό, ὅσο καὶ τὸ ὑμνολογικό μέρος τοῦ Ἀκαθίστου, ἐνῶ τὰ μουσικά κείμενα έπεξεργάσθηκαν κατάλληλα ἀπὸ τὸν ἐκδότη, ἐννοιολογικά, ρυθμικά καὶ μελωδικά, ὥστε νὰ ἀποτελοῦν, μὲ τὸ πλῆρες καὶ ἄρτιο ὑλικό ποὺ ἐπιλέχθηκε, ἀπαραίτητο βοήθημα γιὰ κάθε Ἱεροψάλτη καὶ ζηλωτὴ ἐρευνητή. Ὁ ρυθμός στὴν βυζαντινή ἐκκλησιαστική μουσική ἐναρμονἰζεται καὶ ὑπαγορεύεται ἀπό το ποιητικό κείμενο, τὸν ὓμνο. Ἡ χριστιανική ὑμνολογία ἒχει μέτρο τονικό. Ἒτσι ἡ τονιζόμενη συλλαβή γίνεται ἡ αρχή τοῦ ρυθμικού μέτρου,σημειώνεται στά αργά ειρμολογικά,τά στιχηραρικά καί παπαδικά μέλη μέ διπλή διαστολή, ἐνώ μέ τήν ἁπλή διαστολή σημαίνονται οἱ μή τονιζόμενες συλλαβές καί οἱ μονοσύλαβες λέξεις,καθώς επίσης καί τά σύντομα ειρμολογικά μέλη.