Θέλω να πιώ όλο τον Βόσπορο

“…Όταν ένα μικρό βιβλίο 22 χρόνων αναζητείται στα βιβλιοπωλεία επιμόνως, οπότε εκδίδεται για έκτη φορά, αυτό σημαίνει ότι περιέχει κάτι που συγκινεί τον αναγνώστη… Μνήμες αλησμόνητες, ρωμέϊκη καύχησις, δάκρυα, χαρά, στεναγμοί αλάλητοι, χριστιανική καύχησις, ζωή λειτουργική, τρόμος ποδών, χτύπο καρδιάς, συναισθήματα ανάμικτα και πλείστα άλλα που ο κάλαμος καθημένου εις ψυχρόν γραφείον αδυνατεί να καταγράψει, αυτά είναι η Πόλις…. Ο άσημος συγγραφέας πίνει και πίνει και πίνει χρόνια τώρα απ’ το νερό του Βοσπόρου και δεν ξεδιψά. Έχει τόσο να του πει και ακόμα αγνοεί, που θα πίνει μέχρι τελευταίας του πνοής και διψασμένος θα πεθάνει…”

“Η σπίθα ήταν κρυμμένη στην στάχτη. Μια λανθάνουσα αγάπη προς την Πόλι, την πολυαγαπημένη. Κι όταν η δική μου αγάπη έγινε βιβλίο, τότε πολλών η αγάπη φούντωσε, έγινε φλόγα και φωτιά. Κάποιοι το διάβασαν σε μια νύχτα. Άλλοι το διάβασαν και το ξαναδιάβασαν. Όλοι όμως έκλαψαν. Το διάβασαν άραγε ένεκα της λογοτεχνικής του αξίας; Όχι, βέβαια. Είναι απλώς καταγραφή αισθημάτων συγκινήσεως ή και λυγμών. Γι’ αυτό χτύπησε στο κέντρο. Στην καρδιά. Στην καρδιά όσων αισθάνονταν Ρωμηοί, αλλά δεν ήξεραν το γιατί. Στην καρδιά όσων ήθελαν να έχουν και μάνα και πατέρα. Ήξεραν ότι κάπου έπρεπε να υπάρχουν. Αλλά δεν γνώριζαν που. Ανεκάλυψαν, λοιπόν, μέσ’ απ’ αυτό το βιβλίο ότι μάνα τους είναι η εν Κωνσταντινουπόλει Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, η «Μήτηρ Εκκλησία» και πατέρας τους ο Οικουμενικός Πατριάρχης. Γι’ αυτούς γίνεται η παρούσα έκδοσις και σ’ αυτούς αφιερώνεται με πολλή αγάπη.”

Αρχιμανδρίτης Δοσίθεος, Ηγούμενος της Ι.Μ. Παναγίας Τατάρνης.