Περί του Σμυρναϊκού μανέ

Δημοσιεύοντας την παρούσαν γραμματείαν δεν αξιούμεν γνώσεις, αλλ’ εφ’ όσον ημίν εστί δυνατόν προστιθέμεθα απλώς να υποβοηθήσωμεν την διαλεύκανσιν ζητήματος, προς ο δεν εδόθη μέχρι τούδε προσοχή. Έσται δε ημίν ο λόγος περί του αρχαίου μουσικού ήχου Μανέρωτος, όστις καθ’ ημάς δεν είναι άλλος ειμή ο Σμυρναϊκός Μανές.

Η λέξις Μανές παράγεται εκ του Μανέρως κατά συγκοπήν της συλλαβής ρω. Κατά τους αρχαίους συγγραφείς ο Μανέρως ήτο θλιβερός ήχος ή μάλλον ερωτική θρηνωδία λεγόμενος και ολοφυρμός ή Λίναιος θρήνος· διότι δια του ήχου τούτου η ερωμένη του Λίνου εθρήνησε τον θάνατον αυτού ορμώμενη από τους εν σπαργάνοις τότε αρχικούς ήχους και τα ολιγόστιχα άσματα· καθ’ ότι τα πρώτα δοκίμια της ποιήσεως ήσαν αναμφιβόλως άσματα μικρά άτινα εδήλουν εν ολίγοις στίχοις απλώς και αφελώς το αίσθημα υφ’ ου κατείχετο η ψυχή· έψαλλον δε οι γεωργοί και αμπελουργοί μονοτόνως και αφελώς τα αισθήματα αυτών.
Το άσμα τούτο εψάλλετο και εν Αιγύπτω· ο δε Ηρόδοτος ρητώς σημειοί ότι το πρώτον εψάλη επί τω αώρω θανάτω, και προς τιμήν του μονογενούς υιού του πρώτου βασιλέως της Αιγύπτου, όστις ονομάζετο Όσιρις ως μανθάνομεν παρά του Πλουτάρχου.