«Ψαλώ τω Θεώ μου» ή τω εαυτώ μου;

Θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι ελάχιστα έχουν γραφεί για τον ρόλο, το ήθος και τη διακονία των ιεροψαλτών. Αυτό το κενό προσπαθεί να καλύψει ο γράφων μέσω αυτού του βιβλίου. Δεν είναι μια συστηματική σπουδή και ανάλυση της ψαλτικής τέχνης, ούτε μια επιστημονική προσέγγιση, αλλά καθαρά ποιμαντική. Είναι έκφραση αγωνίας προς τους αδελφούς ιεροψάλτες. Είναι και μια έκφραση αυτοκριτικής από έναν άνθρωπο που διακόνησε το αναλόγιο πολλές δεκαετίες και γνώρισε από κοντά τους κινδύνους που ελλοχεύουν. Όταν η λατρεία νοθεύεται, όταν επικρατούν τα επουσιώδη και όχι τα ουσιώδη, όταν δίνουμε περισσότερη σημασία στα μικρά και όχι στα μεγάλα, όταν η λατρεία του Θεού μεταβάλλεται σε λατρεία του εγώ, όταν προβάλλεται ο άνθρωπος και χάνεται ο Χριστός, δεν μπορεί ένας ποιμένας να μην εκφράζει τον προβληματισμό του, να μην κοινοποιεί την αγωνία του.

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)